Sondre Norheim (1824-1897)
Sondre Norheim, ein dugande handverkar og ein velbygd kar, skulle koma til å endre folks syn på kva skiløyping skulle vera. Han gav skiene ei utforming som sette utøvaren i stand til å meistre bakkane som aldri før. Han laga også ei ny hælbinding (telemarksbindingen) som heldt skia fast til foten.
Sondre var ikkje gamle guten han før han var den ivrigaste og beste i skileiken. Som åtteåring hadde han sitt fyrste takhopp og etter den tid vart det mange takhopp og «uvyrdslåmir» (vanskelege løyper). Med sine dyktige hendar, kunnskap og ynskje om den optimale skifølesen utvikla han hælbindingen og ikkje minst ski med innsving (carving).
Det vart starten på skileiken og den moderne skisporten.
Olav Bjaaland (1873-1961)
Olav Bjaaland var skiløpar og skimakar frå Morgedal. Han vann kongepokalen i 1902, og 14. desember 1911 var han med Roald Amundsen og resten av den berømte norske ekspedisjonen dei fyrste som nådde Sørpolen.
Olav var ein god skiløpar og lærte både av Sondre Norheim og Hemmestveit-brørne. Olav var jamleg ute i skibakkane, og furuskia dei bruka på den tida, knakk ofte i den ville leiken. Far hans var lei av stadig å lage ski, så Olav måtte raskt lære seg å lage sine eigne ski. Lite visste Olav at dette arbeidet skulle føre til større oppgåver.
På sørpol-ekspedisjonen fekk Olav i oppgåve å gjere slede, ski og anna utstyr betre og lettare. På sjølve turen til sørpol-punktet var det Olav den som gjekk fyrst og fann dei beste vegane opp til sørpol-platået. «De får gå først de som kommer frå Morgedal» var orda Roald Amundsen sa til Olav Bjaaland når dei kom fram til 90 grader sør.
Torjus (1860-1930) og Mikkel (1863-1957) Hemmestveit
I 1881 starta Torjus og Mikkel Hemmestveit verdas fyrste betalte skiskule i Kristiania (Oslo). Begge reiser til USA, og via sine skiferdighetar blir dei kalla «The Crazy Norwegians from the North Pole».
Torjus og Mikkel vaks opp på Nigard Hemmestveit i Morgedal og fekk sin skilærdom av Sondre Norheim. Sondre var aldri vanskeleg å be og kom han ikkje fort nok på sundagsmorgon fór dei til Norheim for å hente han.
I februar 1888 blei verdas fyrste 50 km skiløp arrangera. Det skjedde i Holmenkollen og Torjus Hemmestveit vann på den sterke tida 4.26.30.
Torjus (1888) og Mikkel Hemmestveit (1886) reiser båe to til Amerika. Skia har dei med seg og dei deltek på skirenn og skishow. I tillegg driv dei med skiinstruksjon så ein kan godt sei at dei levde av skisporten i periodar.
Les meir om brørne Hemmestveit
Sondre Norheim
Husmannen frå Morgedal som blir kalla «far til den moderne skisport». Han blei fødd i dei bratta bakkane i Morgedal og døydde på prærien i Nord-Dakota i USA.
Sondre Norheim vart fødd på husmannsplassen Øverbø i Morgedal 10. juni 1825.
Den vesle plassen høyrde til Kleiv og Bjåland og låg øvst oppe i lia, eit stykke frå dei andre gardane. Auver, far til Sondre, måtte slite hardt for å berge seg og familien. Han var ein dyktig handverkar, særlig var han kjend for å binde vevskeier (trådfordelar til veven), og lage hattar. Veving var utbreidt på den tida og Auver hadde mykje arbeid med å skaffe vevskeier til kvinnene rundt om på gardane i og utanfor bygda.
Barndomen
Like etter at Sondre vart fødd flytta Auver og Ingerid til plassen Kvæven, eit lite stykke nord-aust for Øverbø. Men berre to år gammal blei Sondre og den to år eldre broren Eivind morlaus. Dei to gutane vart buande på Øverbø hjå besteforeldra i oppveksten, og då faren seinare gifta seg opp att flytta dei attende til Kvæven.
Sondre og Eivind var ikkje gamle gutane før Auver laga ski til dei. Sondre var svært ivrig og kunne halde på i bakkane i timesvis, medan Eivind var meir oppteken av å lære seg arbeidet til faren. Auver var ikkje berre glad for at Sondre støtt var å finne i skibakkane. Ungane skulle også ta del i arbeidet – og det frå dei var ganske små. Ein skulle skilje mellom det nyttige og leiken, iallfall måtte leiken slutte av lenge før konfirmasjonen. Sondre var, som andre husmannsungar, nøydd til å vere med i arbeidet. Han var gjetargut og slåttekar og i vedskogen vart det og mange tunge tak.
Far til Sondre lærde gutane sine kunsten å lage vevskeier. I dette arbeidet var det viktig å vere tolmodig. Avstanden mellom tindane måtte vere heilt lik elles ville tøyet bli ujamt. Sondre vart ein god skeibindar og seinare drog han frå gard til gard med handverket sitt og fekk namnet «Skeie-Sondre». Etterkvart vart han også flink i å handtere kniven, m.a. fekk han mykje ros for nokre fine trehyller som han laga.
Sjølv om Sondre etterkvart blei ein anerkjend handverkar var han rastlaus og utolmodig av legning og utførte ikkje alltid arbeidet med like stor entusiasme. Handverk og skulearbeid likte han lite. Den einaste skulegangen Sondre fekk var nokre veker omgangsskule om vinteren. Likevel lærte han både lese og skrive.
Sitat om Sondre
Anne, stemor til Sondre og Eivind, sa alltid:
«Eg vil ha ti Eivindar istadenfor ein Sondre!»
Sondre, når han var lei tømmerhogsten:
«Bakkane kallar, og eg lyt svara…»
Skileiken
«Kring han ei verd full av nutar, ulende, ufsir og bratte bakkar, emningstre, vevskeiir, hattar og armod, ei vrang og rar ABC og mykje nyttelaus lesing. Men ute lokka bakkane på han og han laut svara. Der reinskreiv han sine første svingar og lærde å setje både ropeteikn, punktum og lange tankestrek — «.
Sitatet er henta frå boka til Torjus Loupedalen Morgedal – Skisportens Vogge og gjev eit godt bilete av Sondre og den «verda» han levde i. Sondre var ein lystløypar på ski i ei verd av hardt arbeid og stor fattigdom. Bygda hadde stort overskot av folk og kunne ikkje gje arbeid til alle. Husmannsvesenet var utbreidt på landsbygda, og folk levde av det plassen kunne gje, ofte i tillegg til eit handverk. I fritida fann folketrykket utløysing i dans og leik. På grunn av klimaet var vintrane snørike og ski var eit viktig framkomstmiddel. Men skia vart også brukt til leik og moro. Dei skipa til skirenn, etterkvart også med premiar.
Første gong Sondre synte fram sine uvanlege skieigenskapar var på Kvæven. Sondre og Eivind hadde bestemt seg for å prøve og hoppe på ski frå taket heime. Dei fann fram stigen og la den frå taket og opp mot bakken på oversida av plassen. Over stigen la dei bord og granbar, og dekka over med snø. Sondre ville prøve først og la ut frå lia. Dei vaksne var inne i stova og gjennom glaset fekk dei sjå Sondre komme i full fart ned mot stova og opp på taket. Dei høyrde han sparka til på mønet så det knaka i huset og der fekk dei sjå Sondre fly gjennom lufta og lande i laussnøen langt nedanfor. Eivind hoppa også, men Sondre var yngst og først, så gjetordet om karstykket blei tillagt han.
Som ungdom var Sondre mykje i Setesdalen. Han drog over fjellet for å selje og reparere vevskeier og ta seg tilfeldig arbeid. Om sommaren fekk han seg arbeid som slåttekar og smed og om vinteren som tømrar eller tømmerhoggar. Han tok også på seg arbeid med å køyre heim høy frå heia på vinterføre. Vanlegvis vart vinterforet frakta med hest og slede. Hesten var utstyrt med truger for ikkje å søkke for djupt ned i snøen. Sondre derimot, køyrde høyet ned frå heia på ryggen eller på ein slede med ski. På denne måten kunne han kombinere skileik med nyttig arbeid.
Kastedalskotet
Nokon stor arbeidskar var Sondre heller ikkje i Setesdalen, men han var populær og fekk både arbeid og husrom. Om vintrane slo han seg ofte ned der det var skimiljø og gjorde låmer ingen hadde sett maken til. Ingen har gjort dei etter han heller, for den del. Meisterlåma gjorde han likevel i Morgedal – ned Kastedalskotet. Terrenget rundt Kastedalen var det vakraste og villaste i bygda. Ein vinterkveld då Sondre og Talleiv Kastedalen kom frå tømmerhogst, stoppa dei på kanten og såg nedover dei bratte liene ned i Kastedalen.
Då fekk dei det for seg at no var tida inne for å sigre over Kastedalskotet. Loupedalen har skildra den ville ferda på denne måten:
-Sko me løype her, sa Sondre.
-Tør du løype fyri så legg eg etter, svara Talleiv.
Sondre stakk øksi ned attom trøyekragen, retta på skibandi og sikta upp leidi nedigjennom.
-Pass på du høgg deg kje, sa Talleiv.
-Pass på du skyt deg kje, svara Sondre, for Talleiv bar børsa, og la utivi.
Komne ned til husi på Kastedalen laut Talleiv leggje seg, men Sondre let det stande til utivi brattaste skotet nedom husi og ned Moskjei. Då skii mest ikkje rann lenger, gjorde han eit hopp ende upp og huva. Talleiv hadde kara seg uppatt og kom løypande etter. Og endå var han kar.
– Det sko ingen skjeibindar te løype forbi meg, sa han.
Familieliv
I 1854 gifta Sondre seg med Rannei Åmundsdotter. Begge to var 29 år gamle, og saman skulle dei streve for å bygge seg ein heim og halde liv i familien. No var det slutt med det frie livet til Sondre som lausarbeidar og dansemeister, men med løypinga blei det som før.
Ansvarskjensla hans var vel ikkje den sterkaste. Mykje av arbeidet gjorde han halvferdig og bygdefolk og andre tykte nok han var ein dårleg husmann og familieforsørgar som kun var oppteken av ski og moro. I dagens terminologi ville han sannsynlegvis blitt kalla ein kunstnar og bohem.
Fattigdomen var dagleg gjest i stova hjå Rannei og Sondre, men Rannei var dyktig med strikk og saum og medverka sterkt til å halde liv i den veksande familien. Ho var flink og tok på seg alt slags arbeid på plassar og gardar. Rannei ver netthendt, sterk og tolmodig og fekk mykje ut av lite, men Sondre rota det bort med skigalskapen sin. Han hadde også eit godt handlag, men var utolmodig og gav seg lett. Men med skiløpinga gav han seg ikkje. Det blei nok mange tunge stunder for en barneflokk på seks.
For å hjelpe familien gav ein gong fattigtilsynet ei tønne med settepoteter til Sondre, for at familien skulle ha mat til hausten. Sondre sette potetene i jorda, men seinare fekk tilsynsmannen vite at Sondre hadde grave potetene opp att og ete dei opp. Då han spurde om det var sant svara Sondre, «ja, eg ville hell så røtar.»
Men Sondre hadde også mange gode eigenskapar. Han var snill og omgjengeleg og glad i barn. Mange av dei kjende skiløyparane som følgde etter han kan takke Sondre for den lærdom han gav dei medan dei var små. Rundt om på gardane sto smågutane i vindauga og kikka etter om ikkje Sondre ville komme i skibakken. Såg dei han komme i sin karakteristiske stil, blei det liv bak rutene, og då var dei ikkje til å stoppe. Skia måtte på, for han Sondre var i skibakken, og snart var det eit myldrande liv der. Sondre bygde hopp og sto sjølv først utfor for å vise den rette måten å satse på, opptrekket i lufta og det fjærlette nedslaget, enda han nærma seg 50 år. Det var liksom Sondre aldri blei heilt vaksen, har Mikkel Hemmestveit fortalt.
I 1850/-60 og – 70-åra utvikla det seg ein sterk «skikultur» i Morgedal. Miljøet rundt Sondre var prega av mykje moro og stor dugleik på ski, og lokal kappleik bidrog til eit særdeles høgt nivå på den tida. Blant dei unge i bygda var Sondre ein god og svært populær læremeister. Alle kjende til Sondre sine skilåmer og alle var opptekne av å gjere dei same «låmene» etter han. Sondre sette stor pris på skileiken saman med ungdommen. Han lagde ski til både jentene og gutane og gav dei instruksjon. Ingen av Sondre sine ungar syntes å vere særleg interessert og han pressa dei heller ikkje. Dei var nok meir opptekne av å skaffe familien mat og pengar.
Sondre og fleire andre eksperimenterte i lengre tid med forskjellig skiutstyr. Til fottøy blei hudskoa mest brukt. Dei vart laga av hasene på kua fordi skinnet var sterkt og røyta lite. Hudskoa fylte dei med halm slik at vidjebindingen ikkje gnagde seg inn i foten. Halmen heldt i tillegg føtene forholdsvis varme. Til binding var ilkebindingen mest brukt. Denne besto av to vidjeløkker som tåband og ei løkke under foten – ilken (tåballen).
Men ilkebindingen gav dårleg støtte og i arbeidet med å frakte ved eller høy med slede skjedde det ofte at bindingen svikta. Sondre eksperimenterte mykje med å utvikle ein sterkare binding og gjere skia betre til å svinge med. Han kom til slutt fram til ein binding laga av vidje der han kombinerte tåbandet med eit hælband. Med hælbinding og kortare terrengski som bar godt i laussnø blei det meir variasjon i skiløypinga. No vart det lettare å køyre med parallelle spor, svinge, hoppe og gjere fine nedslag.
Skirenn
Trass i pliktene som familieforsørgar og husmann heldt Sondre fram med skileiken og glansperioden hadde han i 1860-åra. Då gjorde han dei beste låmene, men det var først i 1868 at han deltok i renn i Christiania. I 1866 blei det første skirennet med premiering skipa til. «Løypemøtet på Ofte» i Høydalsmo var kun for bygdefolket, men Sondre Norheim var likevel beden om å bli med, for å kaste glans over rennet. Ikkje uventa vann Sondre og første premien var ei stor stoveklokke, som var verd minst 5 spesidaler. Doktoren i Lårdal, Andreas Bakke, arrangerte rennet, og etter premieutdelingen samla han inn pengar til ein ekstrapremie til den som ville sette ut frå Oftenuten.
Loupedalen beskriv det på denne måten:
Det va buskerudd ei liti glenne uppette te toppen av ein liten nut, Oftenuten, som låg uppom skibakkjen.
– Hoss trur du deg nå, Sondre, va det nokon som spurde.
– Eg ‘ kje redd, svara han. Trur du deg på toppen?
– De sko sjå meg der som ein orrhane, va svare.
Det var fleire som ville prøve seg, men dei var nok meir uvørne enn dyktige, og ein etter ein datt dei i dei stygge og vanskelege kneikane.
De fysste folk neonde søg Sondre pø sprøyten, va de som han kom utav lause lufti. Bjørkesvigar å holt toss sjuge ikring’n te’n kom på låmi neonde. Han vringla å kroka m’ ski å va lissom heilt lealaus. Tørr å skrinn va’n å buksun slong ikrin’n. De skrangla å skronde onde skii i den hare, gruffute å uppløpte bakkjen te han kom på låmi å hoppa dugaleg langt i den vanlege hoppbakkjen au. Han va sovidt komen neonde hoppe so svinga han midt i bakkjen.
Ekstrapremien gjekk til Sondre.
Den moderne skisport vart født
I 1861 blei «Centralforeningen for Udbredelse af Vaabenbrug og legemsøvelser» stifta. Den landsomfattande organisasjonen oppfordra til å danne skyttarlag som også skulle drive med skiløyping. I 1867 sender Centralforeningen ut melding om at det skulle haldast premieskirenn i Christiania. Dei hadde høyrt om den dyktige skiløyparen frå Morgedal og ein kald desemberdag får Sondre brev med invitasjon om å delta i premierennet.
Sondre, som no var 43 år og «fattig som ei kjørkjerotte» (Loupedalen), ville ikkje for nokon pris unnvere skirennet. Skiene gav han fri skyss og saman med to andre morgedølar la han ut på den lange vegen. Rannei hadde sendt med Sondre ei skreppe full av niste. 3 dagar brukte dei på skituren, som gjekk via Seljord, opp Grunningsdalen og ned til Sauland. Frå Heddal gjekk vegen over Meheia til Sandsvær, og vidare om Drammen til Christiania.
Skirennet bestod av kombinasjonen hopp, langrenn og det som dei i Morgedal kalla ei «slalåm». Dei tevla på tid, haldning, tryggleik og bruk av stav. Dette med tidtaking var ukjend for morgedølane. Dei var van med at lengdemåling og stil var det sentrale – og ikkje stil etter ein bestemt skala. Sondre kjende at det blei for mykje reglar og begrensingar i skiløypinga. Han såg ikkje på kunststykke på ski som farlege og dumdristige – det var jo karstykke det var snakk om !
Over femti deltok i rennet og særleg var det morgedølane og trysilingane som stakk seg ut. Dagen etter rennet stod det referat i Aftenbladet.
Af samtlige udmærkede Vinderen af 1. Præmien sig og stod langt over enhver anden. Det er noget så mærkelig ved hans Rænd og Gang på Skierne at man måtte tro, at det for ham var den medfødte og naturlige Måde at bevæge sig på. Med staven som en Spadserstok i den ene Hånd gjorde han et Hop, så skierne i 2 a 3 Skilængder ikke berørte Marken, og når han kom ned efter et sådant Sprang var det ike Spor af Ustøhed eller Balanceren. Når man har seet Sondre Ouversen Norheim og man erindrer at Manden nu er 43 år gammel, kan man først gjøre sig en riktig Forestilling om, hvad en Skiløber af første Rang i sin sprækeste Ungdom vilde kunde præstere.
Bedømmelseskomiteen gav karakteren «Udmærket» med tillegg «Virtuositet i Hop uden Stav».
Resultatet frå Husebyrennet 1868:
1. pr. verdi 10 Spesidalar (Spd): Sondre Ouversen Norheim, Kviteseid
2. pr. verdi 8 Spd: Elling Bækken, Soknedalen
3. pr. verdi 6 1/2 Spd: Halvor Halvorsen Skjærberget, Trysil
4. pr. verdi 5 Spd: Kadet Jakobsen, Kristiania
5. pr. verdi 4 Spd: Hans Andreassen, Nordre Land
6. pr. verdi 3 1/3 Spd: Ole Torjussen Bygland, Kviteseid
7. pr. verdi 3 Spd: Kadet Kolderup, Kristiania
8. pr. verdi 2 1/2 Spd: Olav Ånonsen Drangstveit, Kviteseid
Dette skirennet vart eit stort gjennombrot for Sondre. Det var her han synte telemarksvingen og parallellsvingen for første gong utanfor bygda. Skifolk og konkurrentar fekk for første gong sjå dei nye korte skiene med innsving og hælbinding. Dei første moderne ski og bindingar var eit faktum! Det gjekk ikkje lang tid før alle hadde dette utstyret. Nytt var også den korte staven i stadenfor dei lange tjukke stavane som berre var i vegen.
Skiene som Sondre brukte var breie med god bæreflate i laussnøen og hadde innsvinga sider. Denne skitypen med innsvingte sider, den såkalla telemarkskien, er prototypen for alle seinare ski. Overalt i verda der det vert laga ski, anten det er ski til langrenn, hopp eller slalåm, blir dei konstruera etter den modellen som den fattige husmannen Sondre Norheim hadde funne fram til som den mest eigna skitype.
Det som Sondre Norheim utretta har noko av eventyrets glans over seg. Han laga ski med innsvinga sider og han er slalåmsportens far. Og med stive solide vidjebindingar kunne ein stå dei såkalla slalåmer nedover bratte og ujevne skråningar og dalsider.
I 1870 fekk Sondre med seg ein kar frå Seljord til Christiania for å bli med på skirenn. No var Sondre den store skikongen. I hovudstaden fekk dei fritt opphald. Der lærde dei og bort sine kunster til skiglade byfolk og fekk dei til å arrangere skirenn.
I eit referat stod det:
…begge Teledøler vandt på Landingen i Hurtighed væsentlig formedelst sine korte Ski som tillod den at gaa imod bakken omtrent som når man går på Skøyter.
Dette er nok ei tidleg framstilling av skøyteteknikk eller «fiskebein» i motbakke.
Sondre var 50 år då han for siste gong deltok i skirenn i hovudstaden. I referatet frå rennet stod det:
…må være blevet noget stivere i Benene, end han før havde vist sig at være thi uagtet meget pent klarede Hoppet anvendte han så lang Tid på Rendet, at han ikke stod til Præmie. Imidlertid blev for ham oppstilled som 16, Præmie en liden Gjænstand af Sølv med tillæg af et 10- Kronestykke i Guld.
Heime heldt Sondre fram med moroskiløypinga i lag med ungdommen. I eit skirenn kun for vaksne fekk Sondre sjå nokre gutungar som stod og kribla etter å få vere med, Han fann fram ein 2-kronar som han gav dei til bruk som premie.
Loupedalen skriv:
2-kroningen kosta Sondre mykje, han laut nekta seg den kjæraste drikken sin, kaffe i fjorten dagar minst.
Til USA
I 1884 braut Norheimfamilien opp frå Morgedal og reiste til Amerika. Sondre og Rannei var då 59 år gamle og som så mange andre nordmenn satsa dei alt på «Det Nye Landet». Dei tok med seg barna Auver, Åmund, Tallev og Anne. Eldste sonen Olav hadde reist nokre år tidlegare, medan dottera Ingrid ville vere att i Noreg. Fleire av Sondre og Rannei sine slektningar og vener hadde allereie gjort amerikanarar av seg, men Sondre var skeptisk og nølte lenge med å legge eigne Amerikaplanar, sjølv om Rannei og ungane pressa på. Rett nok hadde dei hatt mykje sorg og slit i Morgedal, men det var også her han hadde hatt sine største gleder. I tillegg var han og Rannei blitt vel gamle til å starte heilt frå grunnen av.
Familien slo seg først ned i Minnesota, men drog så vestover til Nord Dakota der dei tok seg land og «homestead-» ved Villard i McHenry County. Endeleg skulle dei få kjenne kva det vil seie å vere frie bønder og ikkje vere underlagt andre herrar. Det var vanskeleg for nybyggjarane dei første åra – til dei hadde fått dyrka jorda og fått seg opp hus. Dei dyktige farmarane klarte seg likevel bra, men lystløyparen og draumaren Sondre var ingen god farmar eller flatlandsbonde. Han gjekk mest og tenkte på bakkane heime i Morgedal.
Sondre hadde teke med seg nok verktøy til å lage ski med, og han håpa på skiføre den første vinteren. Litt snø var det, men den fauk som ein sandstorm og graset stakk opp overalt. Dei siste åra av livet, på den flate, vindblåste prærien, var vonde for Sondre Norheim. Han døydde som ein ulukkeleg mann i desember 1897. Vel eit år etter Sondre døydde, selte Rannei farmen og flytta til ei av døtrane. Rannei vart 89 år gammal, ho døydde i Oregon i 1913.
Olav Bjaaland
Olav Bjaaland var skiløpar og skimakar frå Morgedal. Han vann kongepokal i 1902, og 14. desember 1911 var Olav saman med Roald Amundsen og resten av den norske ekspedisjonen dei fyrste som nådde Sørpolen.
Olav Bjaaland (5. mars 1873 – 8. juni 1961) var født på Suigard Bjåland i Morgedal.
Han var ein ivrig skiløpar og lærte både av Sondre Norheim og Hemmestveit-brørne. Olav var jamleg ute i skibakkane, og furuskia dei bruka på den tida, knakk ofte i den ville leiken. Far hans var lei av stadig å lage ski, så Olav måtte raskt lære seg å lage sine eigne ski. Lite visste Olav at dette arbeidet skulle føre til større oppgåver.
Olav konkurrerte rundt omkring i Telemark, og han var blant dei beste både i langrenn og hopp. I 1902 vann han kongepokalen i jubileumsrennet i Holmenkollen, nøyaktig 10 år etter ein annan morgedøl, Svein Sollid.
I 1909 reiste Olav Bjaaland til Chamonix i Frankrike som deltakar i eit stort internasjonalt renn. Han starta som siste mann med startnummer 92, tok att tre andre nordmenn og 88 andre løparar og vann det 18 km langrennet. Denne turen blei òg starten på sørpolekspedisjonen for Olav. På reisa til Frankrike møtte dei norske utøvarane Roald Amundsen. Det var då kjent at Amundsen planla ein ekspedisjon til Nordpolen med skuta Fram.
Under middagen på ein restaurant i Lübeck med Amundsen som vert seier Bjaaland:
Det skulde ha vore moro å vera med til Nordpolen. Jaså, svara Amundsen. Meiner du det, så kan det nok bli råd med det. Då kan du berre koma innom meg i Oslo når du kjem att frå Chamoni. Men tenk deg vel om, det blir ikkje berre moro!
Tilbake i Noreg skreiv Bjaaland under kontrakten som seier:
Ekspeditionens formaal er at undersøke den hittil ukjendte egn rundt Nordpolen efter lederens nærmere bestemmelser.
Sørpolen
14. januar 1911 seglar skuta inn i Hvalbukta og legg til ved iskanten. Neste etappe er å førebu ekspedisjonen, og ikkje minst få på plass depot langs ruta med mat og utstyr før mørketida kjem. Olav Bjaaland er aktivt med i dette arbeidet med å køyre ut mat og utstyr til depota. Dagane blir kortare, og han arbeider no i verkstaden som vart graven ut nede i snoen. Oppgåva hans blir å gjera sledar og ski lettare og betre.
Roald Amundsen, Oscar Wisting, Helmer Hansen, Sverre Hassel og Olav Bjaaland var dei fem som 20. oktober starta frå Framheim mot sørpolpunktet. Med fire sledar og 13 hundar framfor kvar slede la dei ut på ei ferd som ingen visste når dei skulle koma tilbake frå. Etter to dagar opplevde Bjaaland det store marerittet, sleden forsvann ned i ein bresprekk. Bjaaland og hundane greidde å halde på sleden til dei andre kunne koma til med ei line som kunne sikre sleden. Etter dette endra Amundsen taktikk, Bjaaland vart no «speidar» som skulle gå først og finne trygge vegar å gå.
18. november hadde dei kome til fjellpartia og starta oppstiginga mot Sørpolplatået. Her fekk Bjaaland verkeleg vist kor god han var på ski. Han fór opp og ned for å vise dei andre ein trygg veg, ofte måtte dei fare med berre ein slede om gongen. I dette fjellområdet finn ein i dag nutar som har namn etter dei som deltok i ekspedisjonen.
Til slutt var dei ferdige med fjellpartiet, og 14. desember nådde dei polpunktet. Gleda var stor, dei hadde ikkje vore sikre på om Scott hadde kome før dei. For å vera sikre på at dei hadde nådd 90 grader sør, blei dei neste dagane bruka til å krysse området for å ta fleire målingar.
Olav Bjaaland overraska alle om kvelden, han heldt ei flott tale og fann fram sigarar som han hadde gøymt til dette høvet. Turen tilbake gjekk raskt, dei hadde kvitta seg med mykje av utstyret og mange av hundane. Vegen tilbake fann dei greitt, dei hadde vore nøye med å merke ruta. Etter 99 dagar i Antarktis kom dei tilbake til Framheim 26. januar 1912 kl. 4 om morgonen. Slitne, men sikre på at dei var dei fem fyrste som nådde sørpolpunktet.
Heime att
Etter heimkomsten etablerte Bjaaland ein skifabrikk i Kviteseid. Han gifta seg med Åsne Djuve og dei flytte til barndomsheimen hennar, Djuve i Dalane. I 1916 selde han skifabrikken til broren Saamund, kjøpte fabrikken attende i 1926 og selde han så til apotekar Feilberg i 1933. Olav og Åsne var no attende på Djuve og blei verande her resten av livet. Framfor dei olympiske vinterleikane i Oslo i 1952 fekk Bjaaland æra av å tenne den olympiske elden i stoga til Sondre Norheim heime i Morgedal.
Meir om Sørpolekspedisjonen
Les meir om Sørpolekspedisjonen her.
Brørne Hemmestveit
I 1881 starta Torjus og Mikkel Hemmestveit verdas fyrste betalte skiskule i Kristiania (Oslo). Begge reiser seinare til USA, og pga. sine skiferdighetar blir dei kalla «The crazy Norwegians from the North Pole».
Den 10.januar i 1881 kan me lese i Aftenposten ei annonse:
En gammel Telemarking med 2 Sønner agter viss et tilstrækkelig Antal Medlemmer tegner sig at give Kursus i Skirend og fuldstændig Undervisning i Behandling af Ski, Isætning av vidjer etc.
Dette reknast som verda fyrste betalte skiskule og instruktørane var Torjus Hemmestveit (1860 – 1930) og broren Mikkel Hemmestveit (1863 – 1957). Den gamle ”Telemarking” var faren Torjus (1826-1910) som hadde eit godt rykte som skimakar; m.a. vart skia hans premiera ved utstillingar inne i Oslo.
Heime i Morgedal
Torjus og Mikkel vaks opp på Nigard Hemmestveit i Morgedal og fekk sin skilærdom av Sondre Norheim (10. juni 1825 – 9. mars 1897). Sondre var aldri vanskeleg å be og kom han ikkje fort nok på sundagsmorgon for dei til Norheim for å hente han.
Sprøytehopp var det som var mest moro og ein vinter dei var 10-12 år gamle gjekk det frykteleg gale med Torjus. Han hoppa med stav, men landa på staven slik at han fekk eit frykteleg sår i ryggen. Skaden var så ille at faren måtte hente doktor seinare på natta. Broren Mikkel var veldig lei seg og han ville aldri meir hoppe på ski. Han fann fram furuskia sine og la dei på hoggestabben, heldigvis vart han stoppa. Etter nokre veker var Torjus på beina att utan seinare mein av skaden.
Vinteren etter var det på att, men ein ting hadde dei lært: Staven vart lagt vekk, i staden bruka dei ein liten pinne som dei kunne pirke ut klumpar frå sko og vidjebinding før dei hoppa. Men vanen med å ha noko i nevane var der; «Det mona om det bare var ein pinne» var utrykk etter Mikkel.
I Oslo
I 1879 er Torjus for fyrste gong med i Husebyrennet ( Oslo). Han deltek i yngste klasse «Det va eit hopp så lite, me blei aldeles mismota» fortel Torjus.
Seinare blir det fleire renn for Torjus og Mikkel og ikkje minst mange flotte premiar. I 1881 dreg Torjus og Mikkel med seg 70 par med ski inn til Christiania (Oslo) og startar opp med skiskulen andre veka i januar. I tillegg til å lære telemarksvingar og telemarknedslag fekk dei og opplæring i å vedlikehalde ski og bindingar av faren Torjus Hemmestveit.
Det blir fleire skiskular denne vinteren. 5. februar blir Husebyrennet arrangera og i Aftenposten 13. februar finn ein ei annonse der 1. premie-vinnar Aasmund Vetlesen Brekke og 5. premie-vinnar Sveinung Svalastoga annonserar at dei skal ha skiskule for både gutar og jenter.
Jentene eller damene fekk undervising ved Dietrichsons Løkke, Ullevoldveien 49. Ein journalist skriv dette om det han opplever:
Skisporten antagelig om ikkje lang Tid vil blive ligesaa yndet Sport af Damene som Skøitesporten.
Gutane eller herrene fekk si undervising i ”Bakkene nord for Professorbyen, nord om Gamle Aker Kirke”. Her var det litt meir utfordrande terreng , det var i desse bakkane at Sondre Norheim hadde vist sine kunster 3 år tidlegare.
Torjus og Mikkel er fleire gonger inn til Husebybakken og kjem tilbake til Morgedal med fleire fyrstepremiar og kongepokalar. 1888 vart eit godt år for Torjus. 5-6. februar vinn han kombinertkonkurransen i Huseby. Fredag og laurdag blir nytta til å gå opp løypa som er ei runde av 25 kilometer. Sundag 5. februar møter det opp 36 deltakarar og Torjus vinn på tida 2.07.24, ca tre minutt før nr to. Dagen etterpå måndag 6.februar er det hopprenn og eit innfløkt reglement frå langrennet dreg dei med seg ulike tillegg inn i hopprennet. Torjus er og den beste her og vinn kongepokalen.
Dagen etter, tysdag 7. februar blir verdens fyrste 50 kilometer arrangert. I november 1887 kan ein lese dette:
Viss veiret ikkje er til hinder afholdes det tidlegere averterte 50-kilometer-rend den 7. februar 1888 ved Kristiania. 1ste præmie er 400 kr. i guld skjænket af en privatmand( konsul Axel Heiberg). 2den præmie 8 kr. og 3dje præmie 50kr. opstillet af Foreningen. Deltagerne må have fyldt det 21de år.
Det var 32 påmeldte, men det var 17 som deltok. Torjus Hemmestveit vinn på den sterke tida 4.26.30, nummer to vert Peder Eliassen frå Løiten på tida 4.28.48.
Til USA
Torjus (1888) og Mikkel Hemmestveit (1886) reiser begge to til Amerika. Skia har dei med seg og dei deltek på skirenn og skishow. I tillegg drive dei med skiinstruksjon så ein kan godt sei at dei levde av skisporten i periodar.
Br. Hemmestveit giver nu opvisinger på ski over i Amerika, The crazy Norwegians from the North Pole, the Skycrasher og Torjus Hemmestveit farer i luft og sky, men står lige radt 103 fod,
er referat frå aviser me finn om Torjus og Mikkel. Med sitt hopp på 103 fot langt og 36 fot over bakken blir Torjus kåra til Champion of the World, same tittel som Mikkel fekk to år tidlegare for sitt hopp på 102 fot.
Mikkel flyt heimatt til Morgedal i 1894 og overtek garden Suigard Kallåk. Torjus blir verande på farmen sin i Red River-dalen i Minnesota.
1928 fekk begge to Holmenkollmedalja og major Qvale (Skiforeningen) seier m.a. dette i sin tale:
Hemmestveitenes fremtreden blev en mektig løftestang til fremme av skiidretten. De var i det hele tatt forgrunnsfigurene i all norsk, for ikkje å si verdens, skiidrett på den tid.
Torjus og Mikkel Hemmestveit markerar eit skilje i norsk skiløyping. Det byrja å bli hardtråkka bakkar og vidjebindingar på furuski utan render og hudsko var ikkje det rette utstyret for lange hopp. Ei ny tid var på gang.
